ik loop buiten
en de mist omwikkelt mij
gelijk een floers van tranen
waarin ik herberg
mijn stil verdriet
om vrienden die na jaren
zo lijfelijk vervagen
ik raak hun blik hun stem
en hun gebaren kwijt
in dit grijs zoek ik
vergeefs naar vormen –
maar dan – alsof
zij zelf zich openbaren
is daar de kern
de warmte van hun wezen
om mij heen
weet ik:
de mist trekt op
de zon komt door
weet ik voor immer
lichtend en sereen
de warmte van hun wezen
om mij heen
Oeke Kruythof
