We schrijven het jaar 1935
de Julianaweg in wording, een kilometer lang
de huizen keurig op een rij in een vast patroon, steen voor steen gemetseld
met – verrassend – een groenstrook in het midden
uitspringende erkers, rode dakpannen
en – uniek – glas in lood in de ramen, tegels in de gangen
rood, geel, blauw en zwart: de kleuren in de stijl van Mondriaan
de Julianaweg, een kilometer lang, voltooid!
De eerste bewoners, jonge stellen, ze waren opgetogen:
een mooi ruim huis en alles nieuw
de groenteman, de melkboer heel dichtbij, ze kwamen aan de deur
het buurtgevoel ontstond: de kinderen speelden samen op de stoep en in het perk, knikkeren, hinkelen en touwtje springen
de buren kenden en hielpen elkaar
de lindebomen groeiden, de rozenperken bloeiden
de Julianaweg, een kilometer lang
Toen kwam de oorlog, voor onze weg een moeilijke tijd
Duitse laarzen, razzia’s, angst, bezet gebied
zelfs werd hij van zijn naam beroofd, Juliana mocht niet meer
laan 1942 moest hij voortaan heten, op bevel
1945 de bevrijding: hij droeg weer trots zijn oude vertrouwde naam
Julianaweg, een kilometer lang
Ook annexatie werd hem niet bespaard: behorend bij Jutphaas werd hij
ingelijfd bij Utrecht, hij werd stad
zijn nummering bleef hetzelfde en staat nu voor eens en altijd verkeerd om
We schrijven het jaar 2024 en nog altijd is daar de Julianaweg, een kilometer lang
hoeveel generaties zijn hier niet in al die jaren opgegroeid
hoeveel levens niet doorleefd in liefde en verdriet –
verhalen, een kilometer lang
en nog altijd zijn er jonge stellen, zijn er kinderen, die vrolijk
spelen op de stoep en in het perk
is er het buurtgevoel: de JulianaGroenGroep, de barbecue’s
de burenhulp, het is er allemaal
De Julianaweg, een kilometer lang
een weg om van te houden
kortom: het is de mooiste plek van Utrecht
misschien zeg ik iets teveel –
maar voor de Julianaweg zijn geen woorden ooit teveel!
Oeke Kruythof
