de rups in mijn tuin
had moeizaam zijn weg
van blad naar blad gevreten
toen
opeens
op een dag
was het zover
hij had zijn inwendige klok begrepen
en pakte zijn lijf in cocon bij elkaar
het gekruip en gewroet
het leven zo eng en benepen
hij was het zo moe
in alle stilte
is het toen aan hem gebeurd
een nieuw bestaan werd ingekleurd
ritme van rust
schering en inslag
aan zijn leven
werden vleugels geweven
in een wonderlijk patroon
toen zijn tijd was gekomen
verliet hij blij zijn cocon
hij zwenkte hier
hij zwenkte daar
hij droeg de zon en wind
op vleugels bij elkaar
hij dacht zich nooit moe
metamorfose
een vlinder
waard
Oeke Kruythof